Πόσο μεγάλο φαντάζει το τίποτα στα μάτια μας και πόσο πολύ το μεγάλο δεν έχει σημασία. Μια κουκκίδα στο άπειρο και για εμάς, σαν είδος, είναι τα πάντα. Ένα μέρος της και για τον καθένα ξεχωριστά το σημαντικότερο. Ένα πρόσωπο, ένα συναίσθημα, μια εμπειρία μπορεί να υπερκαλύψει τα σημαντικότερα προβλήματα του κόσμου που πια δεν έχουν σημασία.
Η καρδιά σκληραίνει λίγο λίγο -και άλλοτε πολύ- με τα λεία πλοκάμια των σκέψεων που την καλύπτουν και την κάνουν σαν πέτρα, για να την προστατεύουν ίσως, και να την κάνουν απροσπέλαστη.

Τα βράδια περνούν, ένα ένα την φορά, περιμένοντας το πρωί μια ατέρμονη προσπάθεια λήθης μέχρι το επόμενο βράδυ.

Η πόλη ξυπνάει, μαζί και εσύ, με το στομάχι λίγο πιο σκληρό, το πνεύμα πιο άκαμπτο και τη ζωή να έχει χάσει λίγο περισσότερο τη θέση της ως απόλυτου κυρίαρχου στην πυραμίδα της σημαντικότητας. Η φαντασίωση του τέλους γίνεται μια ηλιαχτίδα ελπίδας. “Ας τελειώσει το άπειρο” γίνεται η μόνη καταπραϋντική σκέψη.

Και όλα αυτά για έναν κόκκο.

Και αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι δεν είναι ατυχία ή γκαντεμιά να περνάει κάτω από τη σκάλα, απλά αυξάνεται η πιθανότητα ατυχήματος, είναι ασφαλέστερο λοιπόν να περάσει από δίπλα. Αλλά χρειάζεται έναν μεταφυσικό λόγο με εύκολο μνημονικό που να καταλαβαίνει το αγράμματο και απαίδευτο μυαλό του, και να μπορεί να το λέει και αλλού, άλλωστε είναι πιο συναρπαστικό όταν έχει μια δόση μαγείας, και για τα παιδάκια, και για τα ενήλικα παιδάκια.
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί (ίσως απαιτεί ένα λογικό άλμα) και το πως κρίνουμε ανθρώπους που επηρεάζουν ή επηρέασαν την ζωή μας. Το υπερφυσικό (γκαντέμης) είναι πιο βολικό από το λογικό (απορυθμίζει την κοινωνική συνοχή). Έχει μια δόση χιούμορ και δε μας βάζει αντιμέτωπους με τις επιλογές μας (και τους φόβους μας) σαν κοινωνία.

Αλλά για αυτό το λόγο αυτό το μεταφυσικό μνημονικό δε βοηθάει. Γιατί υποβαθμίζει το πρόβλημα και το κάνει κωμωδία, το κάνει αστείο, γελοίο, και όταν έρχεται η ώρα πραγματικών αποφάσεων δεν το παίρνουμε υπόψιν.

Τελικά δε γαμιέται. Γαμάει.

Την κοινωνική συνοχή, την αγορά εργασίας, ακόμα και τον ελεύθερο ανταγωνισμό (δυναμώνοντας τους δυνατούς και αφήνοντας τους αδύναμους στην τύχη τους). Τη εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη φύση, τα δάση..
Εμείς γαμιόμαστε όσο υποβαθμίζουμε την πραγματικότητα σε αστείο και ατάκες..

Ίσως όμως να το χρειαζόμαστε γιατί η πραγματικότητα είναι θλιβερή.

when i am devop of the week
time seems to have a leak
it’s really long, in one point of view
on the other one it’s fastly due

jira and email and also slack
from every side i get some cr*p
a bit of help for every person
some times also a devops-lesson

the good think – the week is over
i’ve solved most things (and quite proper)
but still I’ll leave some things unsolved
to write a poem for you my loved