Και αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι δεν είναι ατυχία ή γκαντεμιά να περνάει κάτω από τη σκάλα, απλά αυξάνεται η πιθανότητα ατυχήματος, είναι ασφαλέστερο λοιπόν να περάσει από δίπλα. Αλλά χρειάζεται έναν μεταφυσικό λόγο με εύκολο μνημονικό που να καταλαβαίνει το αγράμματο και απαίδευτο μυαλό του, και να μπορεί να το λέει και αλλού, άλλωστε είναι πιο συναρπαστικό όταν έχει μια δόση μαγείας, και για τα παιδάκια, και για τα ενήλικα παιδάκια.
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί (ίσως απαιτεί ένα λογικό άλμα) και το πως κρίνουμε ανθρώπους που επηρεάζουν ή επηρέασαν την ζωή μας. Το υπερφυσικό (γκαντέμης) είναι πιο βολικό από το λογικό (απορυθμίζει την κοινωνική συνοχή). Έχει μια δόση χιούμορ και δε μας βάζει αντιμέτωπους με τις επιλογές μας (και τους φόβους μας) σαν κοινωνία.

Αλλά για αυτό το λόγο αυτό το μεταφυσικό μνημονικό δε βοηθάει. Γιατί υποβαθμίζει το πρόβλημα και το κάνει κωμωδία, το κάνει αστείο, γελοίο, και όταν έρχεται η ώρα πραγματικών αποφάσεων δεν το παίρνουμε υπόψιν.

Τελικά δε γαμιέται. Γαμάει.

Την κοινωνική συνοχή, την αγορά εργασίας, ακόμα και τον ελεύθερο ανταγωνισμό (δυναμώνοντας τους δυνατούς και αφήνοντας τους αδύναμους στην τύχη τους). Τη εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη φύση, τα δάση..
Εμείς γαμιόμαστε όσο υποβαθμίζουμε την πραγματικότητα σε αστείο και ατάκες..

Ίσως όμως να το χρειαζόμαστε γιατί η πραγματικότητα είναι θλιβερή.