Πόσο μεγάλο φαντάζει το τίποτα στα μάτια μας και πόσο πολύ το μεγάλο δεν έχει σημασία. Μια κουκκίδα στο άπειρο και για εμάς, σαν είδος, είναι τα πάντα. Ένα μέρος της και για τον καθένα ξεχωριστά το σημαντικότερο. Ένα πρόσωπο, ένα συναίσθημα, μια εμπειρία μπορεί να υπερκαλύψει τα σημαντικότερα προβλήματα του κόσμου που πια δεν έχουν σημασία.
Η καρδιά σκληραίνει λίγο λίγο -και άλλοτε πολύ- με τα λεία πλοκάμια των σκέψεων που την καλύπτουν και την κάνουν σαν πέτρα, για να την προστατεύουν ίσως, και να την κάνουν απροσπέλαστη.

Τα βράδια περνούν, ένα ένα την φορά, περιμένοντας το πρωί μια ατέρμονη προσπάθεια λήθης μέχρι το επόμενο βράδυ.

Η πόλη ξυπνάει, μαζί και εσύ, με το στομάχι λίγο πιο σκληρό, το πνεύμα πιο άκαμπτο και τη ζωή να έχει χάσει λίγο περισσότερο τη θέση της ως απόλυτου κυρίαρχου στην πυραμίδα της σημαντικότητας. Η φαντασίωση του τέλους γίνεται μια ηλιαχτίδα ελπίδας. “Ας τελειώσει το άπειρο” γίνεται η μόνη καταπραϋντική σκέψη.

Και όλα αυτά για έναν κόκκο.